Απορίας άξιον

Γράφει ο Ηλίας Σακαλής

Από ευγένεια, την ηθική αυτή δύναμη του ανθρώπου, καλούμαι να απονείμω τον προσήκοντα έπαινο στους μακρινούς διαχειριστές κάποιων εκκλησιαστικών θεμάτων του Δήμου μας, όχι όλων βέβαια. Όπως: Ο διαχωρισμός της Πόλης μας σε δύο εκκλησιαστικές περιφέρειες, σε δύο ενορίες, χωροταξικά είναι πολύ σωστός, καθότι έγινε σύμφωνα με τις προβλεπόμενες λειτουργικές ανάγκες αυτών.

Η πράξη αυτή «περιποιεί» μεγάλη τιμή στους τότε υπεύθυνους του Δήμου και της Εκκλησίας και τους αναδεικνύει, συν τοις άλλοις, σε ειδικούς «χωροτάκτες».

Λοιπόν: Η οδική διαχωριστική γραμμή, η οποία χωρίζει στη μέση το Άστρος, τοπογραφείται και απεικονίζεται ως εξής:

Διήκει (=εκτείνεται) από τον περιφερειακό δρόμο, ο οποίος «φιλοξενεί» την πανήγυρη της Αναλήψεως και παράπλευρα τον νεότευκτον ναΐσκο της Αγίας Μαρίνας, της Μεγαλομάρτυρος, η οποία: «των επιγείων την σχέσιν πάσαν κατέλιπε και ενήθλησε λαμπρώς ως καλλιπάρθενος και νυν πηγάζει τω κόσμω των ιαμάτων τα χαρίσματα», του οποίου Ναού πρόσφατα έγιναν τα «θυρανοίξια», (θυρανοίξια = τα εγκαίνια Ορθόδοξου Ναού στο Βυζάντιο), και κινούμενη, η οδός αυτή, με αμβλείς γωνιώδεις ελιγμούς (σ.σ. ζικ-ζακ), εξικνείται (= φτάνει) μετά το «Αιγαίον» στην εθνική οδό, που οδηγεί εις Άγιον Ιωάννη, Άγιον Πέτρο κ.λ.π. Όμως, διότι αυτά έτσι έχουν, αμηχανώ και απορώ!

Ιδού το «απορίας άξιον»:

Γιατί ο ιερέας, ο ποιμένας, της ενορίας του Αγίου Παύλου, καθώς γνωρίζω, δεν επιτρέπεται να ιερουργεί αυτόνομα στο Ναό του κοινού Νεκροταφείου, την «Παναγίτσα», παρά μόνο ως προσκεκλημένος, ως δεύτερος, μολονότι ο Ναός αυτός και το Κοιμητήριο χωροταξικά «πέφτουν» στην επάνω ενορία;

Η φωνή μου, δυστυχώς, βοά, χωρίς ίδιον όφελος, μόνη και έρημη εν τη ερήμω και «χάνω αντί να’ βρω τα όνειρά μου». Γιατί; Εισέτι οι εκάτοστε απεγνωσμένες εκκλήσεις μου καταντούν φρούδες (= μάταιες) και σβήνουν και χάνονται μέσα στην «αχλύν» (= την καταχνιά) της περιφρόνησης και της αδιαφορίας. Γιατί;

Αυτά, φίλες και φίλοι, αφού «έθεσα την μάχαιραν εις την θήκην της», όπως είπεν ο Ιησούς Χριστός, και διότι «έχω εύκολο το χείλος, μα δεν έχω κακή την καρδιά», όπως είπεν ο Διονύσιος Σολωμός, ο Εθνικός μας ποιητής, τα γράφω από αγάπη, αφού «αγάπη είναι η βασίλισσα αρετή!».

Ωστόσο, εάν λαθεύω, εάν αμαρτάνω, ζητώ συγχώρηση…

Με τιμή…