Πολιτικό μήνυμα στο Νίκο Ανδρουλάκη

Του Ηλία Σακαλή

α. Η φυσιογνωμία του Κινήματος

Σύντροφε Νίκο: Στο «πράσινο» ποτάμι, που ρέει ήρεμα βάλε προπομπό, αγκαζέ με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον «πράσινο» ήλιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Στην κοίτη του στρώσε τις δοξασμένες δάφνες του «Κινήματος» και στις όχθες του, στα πλευρά του, στήσε όρθιους τους αμίμητους, τους ανυπέρβλητους «ογκόλιθους»: Το Γιάννη το Χαραλαμπόπουλο, τον Παρασκευά τον Αυγερινό, το Γιάννη τον Αλευρά, τη Μελίνα, το Μένιο, το Βαγγέλη, τον Αντώνη, το Φίλιππο, το Σίφη, το Γιώργο το Γενιματά, τη Φώφη, τον Κάρολο και πολλούς άλλους.

Ανάμεσά τους δε πρόσθεσε, ωσάν συνδετικούς κρίκους, τους Γραμματείς των Τοπικών Οργανώσεων και των Επαρχιακών Γραφείων, τα στελέχη των Νομαρχιακών Επιτροπών και κάθε επώνυμο ή ανώνυμο «σύντροφο», οι οποίοι πιασμένοι χέρι – χέρι οικοδόμησαν τη «Νέα Ελλάδα», όντας βέβαιοι ότι έτσι δεν θα έχαναν ποτέ το «τραγούδι» τους.

Αυτοί λοιπόν, εσείς και εμείς, μαζί με τον αείμνηστο ηγέτη μας, γκρεμίσαμε τα στεγανά που είχαν ορθώσει ανάμεσά μας κάποιοι αυτοονομαζόμενοι «Εθνάρχες», οι οποίοι έχοντας ως γνώμονα, ως αρχή τους το «διαίρει και βασίλευε» «έσπαζαν» κάθε φορά τον Ελληνικό λαό σε κομμάτια και έσπερναν μεταξύ μας τη διχόνοια, το μίσος και την αποστροφή.

Το σπουδαιότερον δε, όταν η χώρα δοκιμαζόταν από διάφορες πολιτικές κρίσεις δραπέτευαν, άλλοι στην γηραιά Αλβιώνα  (την Αγγλία) και άλλοι στα ένδοξα Παρίσια, τάχατες σαν ήρωες…

β. Το λογότυπο

Φίλε Νίκο! Το «ΠΑ.ΣΟ.Κ.», ως λογότυπο, είναι πλήρες, σαγηνευτικό, εύηχο, Ιστορικό και σύγχρονο.

Το «Κίνημα Αλλαγής», ως συμπλήρωμα, είναι άηχο, άνοστο, ελλειπτικό, περιττό και άστοχο. Σου θυμίζω ότι , όταν ο Αντρέας καθιέρωσε το «ΠΑ.ΣΟ.Κ.» ως επωνυμία του κόμματος, ήταν ένας ώριμος και ψημένος σοσιαλδημοκράτης, ένας ένθερμος οπαδός της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή μιας πολιτικής ιδεολογίας που επιδιώκει τις κοινωνικοοικονομικές αλλαγές του σοσιαλισμού, μιας θεωρίας που αποβλέπει στην κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο, που τούτο σαφέστατα είναι το «ψωμί» του Καπιταλισμού.

Συνεπώς πρέπει πάραυτα να αφαιρεθεί, να εξοβελιστεί η προσθήκη, η «τσόντα – Κίνημα Αλλαγής».

Πρώτον, διότι το «ΠΑ.ΣΟ.Κ» από μόνο του, αφ’ εαυτό είναι «Κίνημα», δεύτερον, διότι είναι «Κίνημα Αλλαγής», καθ’ ότι είναι εμπνευσμένο από το κυρίαρχο τότε σύνθημα: «Α, Α, Αλλαγή – Λαϊκή Συμμετοχή». Και τρίτον, διότι το «Κινάλ» δεν εμπεριέχει την δραστική ουσία, τη χροιά της Σοσιαλδημοκρατίας, του «Σοσιαλισμού».

γ. Η δύναμη του Λαού

Αδερφέ Νίκο! Χρησιμοποίησε ως οδηγητή σου τη δύναμη, τη δυναμική του Λαού. Ο Λαός, η ψυχή του λαού, δεν είναι «δοχείο», που πρέπει κάθε τόσο να γεμίζουμε, αλλά «εστία», που πρέπει να θερμαίνουμε, να ανθρακεύουμε…

Παραθέτω ένα απόσπασμα από το «Έπος», το επικολυρικό ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη «Ο Φωτεινός» και πιο συγκεκριμένα από το πρώτο κεφάλαιο «Φωτεινός ο Ζευγολάτης», όπου με ακρίβεια προσδιορίζεται η δύναμη του Λαού , του κυρίαρχου Λαού:

«Αν εξεράθει το κλαρί, πάντα χλωρή είν’ η ρίζα

Και μένει πάντα ζωντανό ή ρόβι φάγ’ ή βρίζα

Αθτό το βόϊδι το μανό, π’ όσο βαθειά ρουχνίζει

Τόσο εύκολα μυγιάζεται κι’ ανεμοστροβιλίζει

Και που το κράζουνε Λαό. Θα σπάσει το καρίκι

Και θα προβάλει με φτερά μια μέρα το σκουλήκι.

Τότε, πουλί το σερπετό ποιος ξέρει πού θα φτάσει!…»

Πρόεδρε Νίκο! Σου θυμίζω ότι στην κηδεία του Γ. Παπανδρέου, του αείμνηστου «Γέρου της Δημοκρατίας», το Νοέμβριο του 1968, το κλάμα του λαού έγινε θυμός, ο θυμός οργή και η οργή αντίσταση κατά της «Ολιγαρχίας», του κατεστημένου και των σκοτεινών δυνάμεων.

Επίσης στις 18 Οκτωβρίου του 1981 το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κερδίζει στις εκλογές με ποσοστό 48,06 % και ο Ανδρέας διακηρύττει:

«Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΣΤΗΝ Κυβέρνηση, ο Λαός στην εξουσία».

δ. Νουθεσίες – Παραινέσεις

Αγαπητέ Νίκο! Πρόσεξε: Να μη γίνεις ποτέ «πατερίτσα» κανενός. Όποιος σου ζητάει πολιτική «στέγη» δέξου τον, φιλοξένησέ τον και μην του δώσεις το δικαίωμα να μας αλλάξει την «κεραμοσκεπή», τον λογότυπο, όπως έγινε τότε με το «Κινάλ». Όμως στις τάξεις μας, να ξέρεις, δεν έχουν θέση οι λιποτάκτες, οι ριψάσπιδες, οι δραπέτες και οι αυλοκόλακες…

Φίλτατε Νίκο: Οι μεγάλοι άντρες διδάσκουν με το λόγο τους και με τις πράξεις τους. Δεν παλινδρομούν, δεν  είναι αμφίπλευροι και αμφίσημοι. Δεν παραλογίζονται.

«Ροφούν» τη μαγεία της εξουσίας και δεν προδίδουν το Λαό, τον Ελληνικό Λαό, που ξέρει καλά να αγωνίζεται…